Ayelet Carmi and Meirav Heiman

Installation, mixed media

Courtesy of the artists

This work is a joint project by artists Meirav Heiman and Ayelet Carmi. The icosahedron,* constructed out of bamboo rods, is moved through the space by seven figures pushing it by changing their posture and balance. Thereby, the artists turn the geometric-mathematical form into a vessel for the body and its actions. The vessel accumulates great tension between the concrete and definite, on the one hand, and the illusory and spontaneous, on the other hand; between the possible and the impossible. The motion creates a combined, shared choreography.

Heiman and Carmi create a motion environment that is at times deceptive, challenging the force of gravity. The Sisyphean effort involved in the icosahedron's advance, the complex communication between the figures, the exertion of muscles, the body, the arms and legs – all these are revealed from different angles using an array of documenting cameras. From a bird's-eye view, achieved using a camera crane, the path of movement can be seen marked by a star leaving a trail of light. In this way, the entire filmed event becomes a magic journey, a colorful pageant, a multi-dimensional space.

Heiman's and Carmi's work is reminiscent of attempts made in Israeli art in the 1970s. Artists such as Reuven Berman, Micha Ullman, Michael Druks, and others returned to the basic matrix of the square or the cube, with which they sought to define space. In those years, Igael Tumarkin addressed the theme of scientific progress since the Renaissance, adopting the image of Albrecht Dürer's truncated polychronic cube as a representation of the essence of human rationality in the service of science and culture.

The postmodern trend in Israeli art addressed non-mystical and non-magical geometric shapes, fated to be trapped in an ever-recurring, closed form. It was as if these artists created spaces of disorientation, emptiness, and indifference.

Heiman's and Carmi's work is loyal to the utopian vision of the basic geometric form. The figures move the icosahedron by means of a combined effort, raising the question of the necessity of interpersonal communication in the process of human progress – a question that has arisen in the artistic discourse, which often addresses the necessity of a collective narrative. The two artists' work seems to draw on a geometry of ideal forms that symbolize social ideals and the desire for good. As such, it deviates from the anti-idealistic, dystopian trends that until recently dominated postmodern Israeli circles.

Ayelet Carmi was born in Kibbutz Beit HaShita, 1967; lives and works in Herzliya

Meirav Heiman was born in Jerusalem, 1972; lives and works in Tel Aviv

* An icosahedron is a polyhedron with 20 faces, each of which is an equilateral triangle. The icosahedron has 12 vertices, 30 edges, and 20 faces. It is one of the Platonic solids.

אילת כרמי ומירב הימן – עשרימון, 2016
מיצב, טכניקה מעורבת
באדיבות האמניות

כתבה:  סבטלנה ריינגולד

עבודה זו היא פרויקט משותף של האמניות מירב הימן ואילת כרמי. מבנה העשרימון,* המורכב ממוטות במבוק, נע במרחב היצירה בכוחן של שבע דמויות הדוחפות אותו באמצעות הטלת משקל גופן ושינוי האיזון. כך הופכות האמניות את הצורה ההנדסית-מתמטית לכלי קיבול לגוף האדם ולפעילותו. בתוכו מצטבר מתח עצום בין הקונקרטי והמקובע לבין האשלייתי והספונטני, בין האפשרי לבין הבלתי אפשרי. התנועתיות יוצרת כוריאוגרפיה משולבת ומשותפת.

הימן וכרמי בונות סביבת תנועה מכסה ומעלימה לפרקים, המאתגרת את כוחות הגרביטציה. המאמץ הסיזיפי הכרוך בהתקדמות העשרימון, התקשורת המורכבת בין הדמויות, אימוץ השרירים, חלקי הגוף והגפיים – כל אלו נחשפים מנקודות מבט שונות באמצעות ריבוי המצלמות המתעדות. במבט-על, המושג באמצעות מצלמת רחף, נראה נתיב התנועה המסומן על ידי כוכב המטיל אחריו שובל של אור. בדרך זו הופך כל המאורע המצולם למסע קסום, לתהלוכה ססגונית, למרחב רב-ממדי.

היצירה של הימן וכרמי מתכתבת עם הניסיונות שנעשו באמנות הישראלית בשנות השבעים. אמנים דוגמת ראובן ברמן, מיכה אולמן, מיכאל דרוקס ואחרים חזרו אל צורת-האם הבסיסית של הריבוע או הקובייה וביקשו להגדיר באמצעותה את המרחב. באותן שנים יגאל תומרקין עסק בנושא הקִדמה המדעית מאז הרנסנס ואימץ את דימוי הקובייה הפוליכרונית בעלת השיפועים הקצוצים של אלברכט דירר, כייצוג של תמצית הרציונליוּת האנושית בשירות המדע והתרבות.

המגמה הפוסט-מודרנית הישראלית עסקה בצורות גיאומטריות נון-מיסטיות ונון-מאגיות, הנדונות להילכדוּת בצורה סגורה החוזרת על עצמה לעד. הן כמו יצרו חלל של אובדן דרך, ריקנות ואדישות.

היצירה של הימן וכרמי שומרת אמונים לאוטופיזם של צורה גיאומטרית בסיסית. הדמויות מניעות את העשרימון בעזרת מאמץ משותף, וכך מעלות את שאלת החיוניות של תקשורת בין-אישית בתהליך ההתקדמות האנושית, שאלה שנדונה בשיח האמנות המרבה לעסוק בנחיצות הנרטיב הקולקטיבי. דומה כי יצירתן של האמניות יונקת מגיאומטריה של צורות אידיאליות המסמלות אידיאלים חברתיים וייחול לטוב. ככזו היא חורגת ממגמת האנטי-אידיאל והדיסטופיה ששלטו עד לא מזמן במעגלים הישראליים הפוסטמודרניים.

אילת כרמי נולדה בקיבוץ בית השיטה, 1967; חיה ויוצרת בהרצליה

מירב הימן נולדה בירושלים, 1972; חיה ויוצרת בתל אביב

* איקוסהדרון (בעברית: עשרימון) הוא פאון משוכלל בעל עשרים פאות, אשר כל אחת מהן היא משולש שווה צלעות. לעשרימון 12 קדקודים, 30 מקצועות ו-20 פאות. העשרימון הוא אחד מהגופים האפלטוניים.

أييلت كارمي وميراف هيمان

المجسّم العشرونيّ الوجوه، 2016

إنشائيّة، تقنية مختلطة

بلطفٍ من الفنّانتين

هذا العمل هو المشروع المشترك الثاني للفنّانتين ميراف هيمان وأييلت كارمي. مبنى المجسّم العشرينيّ الوجوه،* المكوّن من قضبان الخيزران، يتحرّك في حيّز العمل الإبداعيّ بقوّة سبع شخصيّات تدفعه بواسطة وضع أوزان أجسامهم وتغيير التوازن. هكذا تجعل الفنّانتان الشكل الهندسيّ-الرياضيّ وعاءً لجسم الإنسان ونشاطه. في داخله يتراكم توتّرٌ هائل بين الملموس والثابت وبين الوهميّ والعفويّ، بين الممكن وبين المستحيل. تنتج الحركيّة كوريغرافيا مدمجة ومشتركة.

هيمان وكارمي تبنيان بيئة حركيّة تغطّي وتخفي أحيانًا، تثير تحدّي قوى الجاذبيّة. الجهد السيزيفى الذي ينطوي على تقدّم المجسّم العشرينيّ الوجوه، الاتصال المعقّد بين الشخصيّات، اعتماد العضلات، أعضاء الجسم والأطراف – تتجلّى كلّ هذه من وجهات نظر مختلفة من خلال كثرة الكاميرات التي توثّق. في منظر من الأعلى، يتمّ التقاطه بواسطة كاميرا محلّقة، يظهر مسار الحركة المُعلَّم بواسطة نجم يُخلّف وراءه خطًّا من النّور. بهذه الطريقة، يتحوّل كلّ الحدث المصوّر إلى رحلة ساحرة، موكب مُلوّن، فضاء متعدّد الأبعاد.

تتوافق أعمال هيمان وكارمي مع المحاولات التي أجريتْ في الفنّ الإسرائيلي في السبعينات. فقد عاد فنّانون مثل رؤوبين بارمان، ميخا أولمان، ميخائيل دروكس وغيرهم إلى الشكل الأساسيّ للمربّع أو للمكعّب، وسعوا من خلاله إلى تحديد الحيّز. في تلك السنوات، انشغل يغآل توماركين بموضوع التقدّم العلميّ منذ عصر النهضة، واعتمد صورة المكعّب البوليكرونيكيّة ذات الانحناءات المبتورة لألبرت ديرر، كتمثيل لجوهر العقلانيّة البشريّة في خدمة العلم والثقافة.

انشغل التوجّه ما بعد الحداثويّ الإسرائيليّ بأشكال هندسيّة غير باطنية وغير سحريّة، محكومة بالانحباس في داخل شكلٍ مغلقٍ يتكرّر على الدوام. فهي كما لو أنّها أنتجتْ فضاءً من فقدان الطريق، الخواء واللامبالاة.

الأعمال الإبداعية لدى هيمان وكارمي تلتزم بيوتوبيا الشكل الهندسيّ الأساسيّ. تحرّك الشخصيّات المجسّم العشرينيّ الوجوه من خلال بذل الجهد المشترك، وبذلك تطرح سؤال حيويّة التواصل الشّخصيّ في سيرورة التقدّم البشريّ، وهو سؤال بُحث في خطاب الفنّ الذي عُنيَ كثيرًا بضرورة الرواية الجماعيّة. يبدو أنّ أعمال الفنّانتين تستقي من هندسة أشكال مثاليّة ترمز إلى مثل عليا اجتماعية وإلى السّعي نحو الخير. وعلى هذا النحو فهي تنحرف عن التوجّه المضادّ للمثالية والواقع المرير الذي ساد حتى وقت ليس ببعيدٍ في دوائر ما بعد الحداثة الإسرائيلية.

وُلدتْ أييلت كارمي في كيبوتس بيت هشيطاه، 1967؛ تعيش وتبدع في هرتسليا

وُلدتْ ميراف هيمان في القدس، 1972؛ تعيش وتبدع في تل أبيب

* المجسّم العشروني الوجوه هو مجسم محكم ذو عشرين جانبًا، وكل واحدٍ منها هو عبارة عن مثلث متساوي الأضلاع. للمجسّم العشرينيّ 12 رأسًا، 30 ضلعًا و20 وجهًا. المجسّم العشرونيّ هو أحد الأجسام الأفلاطونيّة.